lunes, noviembre 26, 2007

Cuando una pared te recuerda una de tus canciones favoritas


Cuatro años de felicidad intercalada
Cuatro años de desconfiadas miradas
Y una historia de amor interrumpida
Maldita sea, maldita sea mi vida.

Y una rosa nació entre mis manos
Y sus púas mi sangre han derramado
Sangre que brota del fondo del corazón
Maldita sea, que paso con mi razón.

Tranquila mi vida
He roto con el pasado
Mil caricias pa decirte
Que siete vidas tiene un gato
Seis vidas ya he quemado
Y esta ultima la quiero vivir a tu lado, Oh, oh.

Y ahora me encuentro en medio de este lago
Con los pelos de punta recuerdos del pasado
Con la frente arrugada mirando la explanada
Pensando en ella que me dio todo por nada
No puedo olvidar tu cuerpo desnudo

Me revienta pensar quien puede estar
Encima tuya
Cuando pienso que alguien te puede probar
Te lo juro, que el corazón se me hace un nudo.

Tranquila mi vida
He roto con el pasado
Mil caricias pa decirte
Que siete vidas tiene un gato
Seis vidas ya he quemado
Y esta ultima la quiero vivir a tu lado. Oh, oh.

(ANTONIO FLORES)

Ps. Paseando por BCN

Etiquetas:

lunes, noviembre 19, 2007

Más espinas que rosas

Este fin de semana vi una de las pelis que había marcado en rojo en mi "agenda": LAS TRECE ROSAS.
Una narración audiovisual de unos hechos tan sumamente deleznables y que tocan la fibra sensible de una manera muy directa, el asesinato de 13 chicas, la mayoría menores.
Los puntos positivos a destacar son:
->No es la típica película en la que los Nacionales son los únicos malos y nos Republicanos las únicas víctimas, ya que no siempre deja en muy buen lugar al bando Republicano, desde chaqueteros-traidores como el personaje de Fran Perea, funcionarias de carcel aparentemente franquistas pero ocultamente desafectas al régimen, compañeras de carcel que apenas oponen resistencia a la ejecución de las 13 rosas, hasta el asesinato por el que son acusadas las 13 rosas.
-> la interpretación de Pilar López de Ayala en el papel de Blanca.
-> la recreación del Madrid del 39.
Los puntos negativos:
-> un guión flojo, salvando el rigor histórico de algunos de sus elementos, pero con escenas que rompen el ritmo narrativo.
-> unas interpretaciones pobres, sobre todo del elenco masculino (¿Fran Perea dejará de ejercer de sí mismo? es patético.
-> el casting parece hecho para lucir a amigos, colegas, etc...
-> la música onírica acompañando las imágenes del retiro.

Etiquetas:

jueves, noviembre 15, 2007


Toda unha declaración... Pero, ás veces estamos demasiado ocupados en "pequenas-grandes" cousas que nin sequera nos permiten abrir a xanela.

martes, noviembre 06, 2007

Onde a xente non é fea. É riquiña!!!

Sen dúbida, o anuncio de Gadis é o anuncio da tempada. Non vou entrar nas críticas de se é un plaxio doutro arxentino ou dun canadiense... Simplemente, quero constatar algo: o 'microsite' converteuse nunha das ligazón máis populares en Chuza!, a rede social de referencia en Galiza. Ademais, o anuncio, realizado por BAP&Conde, xa foi subido polo menos tres veces ao You Tube, onde o viron máis de dúas mil persoas. Está en todas partes, na tv, na prensa, en cines e mesmo nas pubs e discotecas...
¿cal é a clave do éxito?
O concepto do anuncio non é un concepto novo; en publicidade téndese a que cada vez máis que a vender un produto (neste caso serían os supermecados) a vender un estilo de vida ("vive como galego". Pero quizais o novidoso é esa mistura dun discurso épico- identitario, emulando aos grandes héroes "celtas": Breogán ou William Wallace, cun tono publicitario-festivo, todo iso aderezado coa retranca propia galega.

“Aquí… a por el quinto metro del día”
“Octopus to the party” (Pulpo á feira)
“Temos choiva, choiva, choiva… e choiva”

é SIMPLEMENTE XENIAL!!!